Gecenin bir yarısı, birden fark ettim : ne kadar yorgun olduğumu.. Duygusal olarak.. Birden gözümün önüne, eski laptopu bu masaya aynen buraya koyduğum, kahve içerek uyumadığım, yazdığım çizdiğim uzun geceler geldi; ve o gecelerde hissettiklerim.
Çokça korku, biraz umut, biraz '' yokmuş gibi davranırsam yok olacak '' hissi.
Annem çoğunlukla uzanıyor ve tv izliyor olurdu, aşırı halsiz.
Benden su isterdi sıklıkla, çok sevdiği çayı bile içemezdi, canı istemezdi.
Hastalık; çok zor bir şey.
Bir söz var; ailede birisi kanser; herkes kanser diye. Doğru.
En en en bunaldığım zamanlardan birinde; her şey çok kötü görünürken, bana hastanede ''bayramı evinde geçirsin '' demişler ve yüzüme acıyarak ; hiç farkında olmadığım bir kaybın eşiğinde olduğumu düşündüklerini bana hissettirerek bakmışlarken; o bayramın arefesinde; Bakırköy'de sokakta bir afiş görmüştüm ;
''Annemle biz, kanseri yeneriz '' .. İşaret diye düşünmüştüm; işaret de oldu sanki.
Bu eve kimseyi sokmadığım günler oldu; gelen misafirleri kovduğum günler oldu; gelip de salak saçma konuştukları için siktir etmekten beter ettiğim için küstürdüğüm aile dostlarımız oldu; patatesi bile soymadan önce sirkeli suda bekletirdim; kilolarca nar suyu sıkardım; elimden gelenin en iyisi belki yeterli değildi ama elimden gelenin en iyisini yaptım.
Uzundur iyi annem. Uzundur temiz. Her kontrol öncesi ağır kaygı krizleri yaşıyorum; elim ayagım titriyor, uykusuz kalıyorum, doktoru geriyorum, fakat o günler geçti.
Bu evde maskeyle dolaştığımız; kardeşimle nöbetleşe uyuduğumuz günler geçti.
Annemin aniden bayılmaları, acile koşturduğumuz o korkunç günler geçti.
Geçti ve ben hala biraz korkuyorum zaman zaman.
O zaman çok soğuk kanlıydım, ne facebook statulerimde ne twitterda yazdım sıkıntımı;
vakar benim göbek adımdı zaten. Süngümün düştüğünü en yakınlarım görüyordu, ağlama krizlerimi en yakınlarım görüyordu, ulu orta paylaşmadım hislerimi.
O zamanlar okuduğum bir blog vardı, evladı kanser olan bir annenin tuttuğu..
Evladını kaybedişi; okurken ağlayışım, hep o zamanlar..
Bu gece birden denk geldi, küçük Nehir'i andım..
Aniden kalktım bu yazıyı yazdım sonra.
Annem büyük, ben küçüğüm
Annem verdi, ben aldım
Yaşam yolculuğumun her anını onunla geçirmekten dolayı minnettarım.
Annemi çok seviyorum, iyi ki bizimle kalmayı seçti, iyi ki iyileşmeyi seçti, iyi ki şifayı seçti
O bilge bir kadın ve ben ona yaptığım tüm hadsizliklerden ötürü özür diliyor, güzel varlığının önünde saygıyla eğiliyorum..
Yorgunluğum da; itiraf ettim ya geçecektir artık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder