Kavanoz vs Nehir

Yazmak istediğim, haftalardır çalıştığım konuyu düşününce gözümün önüne, biraz saçma bir görüntü geliyor.
Coşkuyla,kuvvetle çağlayan koskoca bir şelale ve devamında debisi yüksek nehir, nehirin kenarında oturmuş elindeki bir kavanozu suya tutan bir insan.
Kavanoz sanki bizim dünyevi,insani,zihne ait sınırlamalarımız, su sanki aslımız.
Biz aslında çok büyük bir nehirken, '' bir kavanozcuk bana yeter '' diye rahmetin sadece '' ufak bir kısmını '' almaya niyetleniyoruz, bunun için direniyoruz, zorlanıyoruz hatta.
Çünkü koskoca bir nehrin akışına bu kollarımızla ve cam bir kavanozla direnmek zordur.
O su o kavanozu er geç parçalar, o kollar er geç yorulur.
Tuhaf bir örnek oldugunu biliyorum ama bilinçle kavranan bir şeyi aklın kelimeleri ile anlatmaya çalışmak çok kolay değil.
''Kimliği bırakmak '' konusuna çalışıyorum hani, aslında kavanozu bırakmak da diyebilirim kendimce.
İnsanın, sandığından çok öte bir varlık oldugunu, meydan okumaların en kuvvetlisini yaparak,
oldugundan daha az bir şey rolu oynadığını farkedeli çok oldu.
Seviyoruz bu oyunu.
Belirlediğimiz, çizdiğimiz sınırlar var.. Hani sanki uçsuz bucaksız bir arazide, ufacık derme çatma bir klube yapmışız, klubenin bahçe sınırlarını dar tutmuşuz, ekebileceğimiz ağaç sayısı sınırsızken, bir kaç fidan dikivermişiz, onları büyütmeye çalışıyoruz gibi.
O daracık bahçemizin çitlerini boyamaya,cilalamaya, ''idare eder '' hale getirmeye çalışıyoruz sanki.
Oysa çitleri yıkıversek, zaten tahtası kurtlanmıştı artık.
İçten içe tahtakuruları yiyorlar çitleri..
Üstüne kat kat boya çeksek de, bir süre sonra ''idare etmez hale '' gelecek nasıl olsa..

Nasıl olacak bilmiyorum, bunun pratiği, ritüeli, ıvırı zıvırı yok sanırım.
Varsa da ben bilmiyorum.
Bana tek düşen, durumu, algıladıklarımı kabul edip, nefes almak.
Buna nefes alacağım işte.
Nefesimle, hayatıma can vereceğim.

''Evrene sipariş vermek '' diye bir konu vardı, bir kaç sene önce ''Secret '' furyasında çok konuşulmuştu hani.
Tecrube ettim ki, evrene sipariş verdiğin zaman, muhakkak cevabı geliyor.
Fakat evrene sipariş vermek, marangoza yeni bir masa sipariş etmekten biraz farklı işliyor.
''şurası şöyle olsun, burası böyle olsun şu kenarı 80 cm bu kenarı 140 cm ,ağacı maun vs '' gibi ölçüleri evren
'' seni kontrol manyağı, ben marangoz değilim, ne gerekiyorsa o olacak, ne formda tezahür etmesi lazımsa o formda tezahür edecek '' diye yanıtlıyor.

Özellikle son bir kaç senedir '' yeni enerji '' nin dünyaya daha çok daha çok inişi ile beraber bu böyle.

Mesela bolluk sorununu aşmak isteyen ve bunun niyetini evrene yayan bir insan ertesi gün işsiz kalabilir.
Olası ki o iş, onun bolluga açılmasını engelleyen bir tıpadır.
Bunu çok boyutlu özümüz bilir, insan vechemiz bilmez.
'' Şansımı bahtımı öpeyim '' der, sinirlenir üzülür geçer.

Bazen çok büyük cesaretle, oturur '' beslenme-besleme ihtiva eden tüm ilişkilerimi salıveriyorum, artık bana hizmet etmeyen tüm kontratlarımı iptal ediyorum '' dersin..
Bir bakarsın ki, aslında ''öyle olmadığını düşündüğün ilişkiler '' dağılıyor çözülüyor,
''öff bee sıktı bu artık '' dediğin ilişkiler kuvvetleniyor.

Bir bakarsın senelerdir '' çok seviyorum, çok sevdim, çok çok çok.. '' diye tanımladığın bir şey, bir nesne, bir insan, bir ilişki aslında ''öyle değilmiş '' işte..

Bir bakarsın içinin cesur sandığın yanları korkakmış, garantici sandığın yanları cesur.
İnsan her tarafı ışıl ışıl çok kesimli bir elmas gibi.
Bir façetasına bakarak karar veremezsin.
Kendini bir kavanoza sığdıramazsın.

Bir kavanozluk hacmimiz yok, evren de iş bilir bir marangoz değil, siparişle resim çizen bir ressam değil, Picasso gibi bir dahi !!!

''Belimi daha ince çiz, burnumu daha düzgün '' derken, '' gözler ağzında kulaklar ensende '' bir resim bulmak işten değil karşında, ama geleni zerafetle kabullenmek ve çok boyutlu varlığının bir yerlerde yaptığı en yüce seçimlerin sonucu oldugunu bilmek lazım.

İşte öyle bir şeyler...